In gesprek met Magreet van der Werf

Bekend met het hospiceleven

Margreet was al bekend met een hospice: “Een vriend van ons hebben we daar regelmatig
bezocht”.
Zij heeft geen angst voor het sterven. “Ik heb een nacht gewaakt bij mijn broer in het ziekenhuis. Mijn
schoonzuster had me hiervoor gevraagd. Zij was al nachten daar geweest en was uitgeput. Ik deed
dat graag voor haar en mijn broer. Ik had ook een goede band met hem. Die nacht stierf hij in mijn
bijzijn.”
Haar vader en moeder overleden in een tehuis in Driebergen. Daar was ook ruimte voor laatste zorg.
“Toen mijn moeder overleden was, heb ik me als vrijwilligster bij onze hospice aangemeld. Heel wat
anders dan mijn werkzaamheden in de schoenenbranche van het betere segment.”

Waardevolle cursussen en begeleiding

Vrijwel direct kwam Margreet na het gesprek met Maureen (coördinatrice) in dienst. Als we vragen of
Margreet voldoende waardering en ondersteuning als vrijwilligster krijgt, antwoordt ze bevestigend:
“Er volgde een cursus van twee zaterdagen. Dat was heel verhelderend en heeft me veel geleerd.
Ook de cursussen ‘Handen aan het bed’ vind ik zeer leerzaam. Juist ook met andere vrijwilligers
deze bijeenkomsten te houden op onze hospice hebben extra meerwaarde voor mij.
Rebecca (coördinatrice) geeft veel informatie en laat ons veel ervaren. Dat doet ze heel goed en het is
nog gezellig ook. Verder ben ik ook blij mee te kunnen doen aan intervisiebijeenkomsten. Hier hoor
je van elkaar hoe je met gebeurtenissen in de hospice kan omgaan. Wat besproken wordt, blijft binnen
de groep. Iedereen heeft wel een aanpak en van elkaar kan je veel leren.”

Samenwerken met andere vrijwilligers

Over het samenwerken met de andere vrijwilligers vertelt Margreet, dat dit prima gaat.
De sfeer in onze hospice ervaart Margreet heel positief. “Dat Rebecca erbij kwam in de leiding, heb
ik als erg waardevol ervaren.”
De samenwerking met artsen, Santé en Buurtzorg verloopt prima. Toen een gast een keer niet
goed was hebben we direct Santé gebeld, de thuiszorgorganisatie die haar zorg regelt. Binnen tien
minuten was er een verpleegkundige. Intussen was de gast wel weer bij gekomen. Maar de steun van
deze professionals is heel fijn.”
Over ons gebouw is Margreet zeer te spreken: “Mooie lichte kamers met in kamer 1 en 2 nog een
apart kamertje. Verder is er bij iedere kamer een buitenzitje, waar in de zomer veel gebruik van wordt
gemaakt.
Wat ook opvalt, is, dat er goed wordt schoon gemaakt. Drie keer in de week komen er twee
werkneemsters van Wijk in Contact om alle ruimtes spic en span te houden.”

Wat is je in de afgelopen tijd het meeste bijgebleven?

“Er was een eenzame, autistische man bij ons gekomen. Hij wees eigenlijk ieder contact af. Ik kreeg
er geen klik mee. Dat kan gebeuren, dat je niet direct met een gast contact krijgt. Ik vond hem ook erg
eenzaam. Hij had geen kinderen, familie of vrienden.
Na een korte vakantie kwam ik weer en zag ik dat hij sterk achteruit was gegaan. Hij lag als een zielig
hoopje mens in bed. Ik pakte zijn hand zonder er bij na te denken hoe mijn eerdere ervaringen met
hem waren. Hij pakte direct mijn hand vast. Toen ik hem vroeg of hij het fijn vond als ik bij hem zou
komen zitten, antwoordde hij heel positief. Vijf kwartier heb ik zo bij hem gezeten hand in hand. Dat
vond ik heel bijzonder en deed mij goed iets voor deze alleenstaande man met dit simpele vast
houden van zijn hand te hebben kunnen doen. Heel bijzonder. Twee dagen later is hij overleden.”

Dankbaar vrijwilligerswerk

Margreet hoopt deze vorm van vrijwilligerswerk nog lange tijd te kunnen doen. “Bekenden zeggen wel
eens tegen me, dat dit vrijwilligerswerk op de hospice hen heel zwaar lijkt. Ik geef dan aan, dat het
enorm dankbaar werk is en me veel energie geeft. En belangrijker nog dat er altijd een fijne sfeer
heerst binnen het Hospice
We hebben het gesprek met jou als heel openhartig en waardevol ervaren. We hopen je nog lang als
mede vrijwilligster mee te maken! Hartelijk dank voor dit gesprek.
Loes en Jos