Kim en Sander zijn voor veel vrijwilligers bekende gezichten in onze hospice. De twee zijn verpleegkundigen voor Buurtzorg. We hebben ze uitgenodigd voor een interview, omdat het toch wel bijzonder is, dat ze als echtpaar in dezelfde organisatie werkzaam zijn.
Onze eerste vraag was direct een privé vraag: hoe hebben jullie elkaar leren kennen?
Dat bleek met de zorg niets te maken te hebben. Scouting was de plek om elkaar goed in beeld te krijgen. Zeker toen ze beiden als leiding de middagen en vakanties voor de scouts gingen verzorgen. Uiteindelijk viel het “kwartje” tijdens het bloemencorso in Leersum in 2012.
In die tijd werkten ze allebei al wel in de zorg.
Kim heeft haar opleiding gehad in Tiel in het ziekenhuis Rivierenland. Na haar opleiding heeft ze daar veertien jaar gewerkt.
Sander heeft zijn opleiding in het ziekenhuis Gelderse Vallei te Ede genoten. Hierna heeft hij een half jaar gewerkt op een psycho-geriatrische afdeling van de Ridderhof in Amerongen als verpleegkundige. Dit was niet de werkplek, waarvan hij gelukkig werd. Hij kwam aan verpleegkundige taken totaal niet toe. Hierna is hij bij Buurtzorg gaan werken. Daar werkt hij inmiddels met veel plezier al achtenhalf jaar.
Kim is na veertien jaar werken in het ziekenhuis gaan werken bij Buurtzorg. Dat had te maken met het voor haar teruglopen van de kwaliteit van werken in het ziekenhuis. “Er was nauwelijks tijd om goede zorg te geven aan de patiënten. Sander gaf toen aan te gaan solliciteren bij team 2 van Buurtzorg. En zo is het gekomen, dat ik er dus al zes jaar met plezier werk.”
Aanvankelijk werkten ze niet in hetzelfde team. Omdat de teams kleiner werden fuseerden ze. De collega’s vonden het prima dat Sander en Kim als partners in het team gingen werken. De overige medewerkers hadden en hebben daar geen moeite mee. Kim en Sander ervaren het zelf als heel prettig. Hoewel er thuis zeker belangstelling is voor andere zaken, wordt er af en toe ook wel gesproken over het werk.
Sander: “We kunnen samen sparren over de werkwijze binnen het team.”
Kim: “Je snapt elkaar beter.”
Binnen een Buurtzorgteam zijn er medewerkers met een specialiteit. We zijn benieuwd hoe dat is binnen hun team.
Sander: “Voor wondzorg heb ik een speciale opleiding gehad. Daarnaast ben ik specialist van PCA-pompen*. Om kosten voor andere teams te besparen (externen inhuren kost veel geld) geef ik mensen van andere teams trainingen hoe er mee om te gaan. Dat vind ik erg leuk om te doen.”
Kim: “Ik ben casemanager dementie binnen ons team. En verder zijn er nog de specialiteiten van palliatieve zorg, vitaliteit en oncologie.”
Buurtzorg is een zelfsturende organisatie. Daar is nauwelijks overhead.
Het hoofdkantoor in Almelo verzorgt wel de financiën. Tevens regelt het kantoor de afhandeling met de verzekeraars voor de door het Buurtzorgteam ingeschreven cliënten.
Wat duidelijk is, dat medewerkers wel in dit systeem moeten kunnen werken.
Kim: “Als er verschillen van inzicht zijn bij een bepaalde manier van werken, dan zal zeker niet iedereen zijn zin kunnen krijgen. Er wordt dan een periode van een aantal maanden te gaan werken afgesproken. Hierna volgt dan een evaluatie en kan het e.e.a. zo blijven of aangepast worden.”
Aanvankelijk werkten ze niet in hetzelfde team. Omdat de teams kleiner werden fuseerden ze. De collega’s vonden het prima dat Sander en Kim als partners in het team gingen werken.
Wat ons opviel tijdens de coronaperiode is, dat Buurtzorg voldoende beschermende kleding had. En dat terwijl er overal in het land bij de ziekenhuizen, verzorgingshuizen en thuiszorgorganisaties tekorten waren. Jos de Bok zorgt goed voor de medewerkers.
Van overheidswege wordt er druk gezocht naar manieren om de zorg en zeker de thuiszorg goedkoper te maken.
Kim: “Binnen onze organisatie doen we ons uiterste best om zoveel mogelijk verspilling van medicijnen en materialen tegen te gaan. Veel is nog prima te gebruiken en hoeft dus niet weggegooid te worden.”
Hoe ervaren jullie de werkzaamheden in onze hospice?
Sander: “Ik vind het heel fijn om in de hospice te zijn. Hier kan ik de mensen tot het eind van hun leven blijven verzorgen. Dat is helaas niet mogelijk als er wordt gekozen voor een zorgcentrum of een ander hospice.
Met de coördinatrices Maureen en Rebecca heb ik prima contact. Met de vrijwilligers is het heel plezierig samenwerken.”
Kim: “Met een fijn gevoel ga ik naar de hospice toe. Ik vind het fijn, dat er voldoende aandacht is voor de mensen. Dat is thuis niet altijd mogelijk en in het ziekenhuis is dat ook vaak door drukte nogal lastig. Als we een cliënt voorstellen om naar de hospice te gaan, is dat gesprek soms heel moeilijk. Er zijn vaak verkeerde ideeën over deze instelling. Ik heb een keer een filmpje gemaakt en laat dat dan zien. De reactie is dan meestal: ‘oh, dat ziet er licht uit.’ De drempel om toch voor de hospice te kiezen wordt hierdoor flink verlaagd.”
Tenslotte:
Hebben jullie plannen voor de toekomst?
Beiden willen graag bij Buurtzorg blijven werken. Regelmatig wordt er een tevredenheids-onderzoek gedaan. Daar werken ze heel graag aan mee.
Dat onderzoek zal van hun kant heel positief worden ingevuld, denken we.
Waar wel behoefte aan blijkt te zijn is de mogelijkheid voor intervisie. Daar komen ze vaak te weinig aan toe. De regiocoach wordt af en toe hiervoor uitgenodigd.
Hartelijk dank voor dit openhartige gesprek. We hopen jullie vaak te ontmoeten in onze hospice!
Loes en Jos
· Een PCA-pomp betekent Patient Controlled Analgesia (Analgesia = pijnbestrijding). Dat wil zeggen dat de patiënt zelf zijn pijn kan bestrijden. De patient krijgt hiervoor eerst een infuus. Vervolgens wordt de PCA pomp hierop aangesloten. In de pomp zit medicatie tegen pijn. Met een druk op de knop geeft de patiënt zelf een dosering pijnmedicatie. | 
